#آسیب شناسی گیاهی #بیماری زراعی #شیوع قارچ #تأثیر کشاورزی #پیشگیری از فوما #مدیریت ساق سیاه
قارچ ساق سیاه که با نام علمی Phoma Lingam شناخته می شود، یک پاتوژن است که بر خانواده گیاهان زراعی از جمله کلزا، کلم و کلم بروکلی تأثیر می گذارد. این قارچ می تواند باعث آسیب شدید به گیاهان و کاهش عملکرد و کیفیت محصول شود. در این مقاله به توسعه شیوع قارچ ساق سیاه، پیامدهای آن بر کشاورزی و اقدامات احتمالی برای پیشگیری و مدیریت شیوع آن می پردازیم.
شیوع قارچ ساق سیاه در دهه 1970 در اروپا آغاز شد، اما اکنون به سایر قاره ها از جمله آمریکای شمالی و استرالیا گسترش یافته است. این قارچ می تواند تا چهار سال در خاک و بقایای گیاهی زنده بماند و کنترل گسترش آن را دشوار می کند. هاگ های آن همچنین می توانند مسافت های طولانی را از طریق باد و آب طی کنند و محصولات سالم را در مناطق جدید آلوده کنند.
هنگامی که قارچ ساق سیاه گیاهان را آلوده می کند، باعث ایجاد ضایعات تیره روی ساقه و برگ می شود. این ضایعات می توانند ساقه ها را کمربندی کنند و جریان مواد مغذی و آب را به بقیه قسمت های گیاه کاهش دهند. در نتیجه، گیاه پژمرده می شود و ممکن است برگ های آن زرد یا قهوه ای شوند. در موارد شدید، گیاه ممکن است بمیرد و منجر به از دست دادن عملکرد و درآمد کشاورزان شود.
برای پیشگیری و مدیریت قارچ ساق سیاه، کشاورزان می توانند اقدامات مختلفی را انجام دهند. تناوب زراعی یکی از موثرترین راهها برای کاهش خطر عفونت است زیرا قارچ میتواند در خاک و بقایای گیاهی زنده بماند. کشاورزان همچنین می توانند از گونه های مقاوم محصولات زراعی استفاده کنند که کمتر در معرض قارچ قرار دارند. قارچ کش ها گزینه دیگری هستند، اما اثربخشی آنها بسته به زمان مصرف و شدت عفونت می تواند متفاوت باشد.
شیوع قارچ ساق سیاه ناشی از Phoma Lingam می تواند تأثیر قابل توجهی بر کشاورزی، کاهش عملکرد و کیفیت محصول داشته باشد. کشاورزان باید اقداماتی را برای جلوگیری و مدیریت شیوع این قارچ انجام دهند تا تأثیر آن به حداقل برسد. تناوب زراعی، گونه های مقاوم محصولات زراعی و قارچ کش ها برخی از گزینه های موجود برای مدیریت این بیماری هستند.